Predsjednik Džematskog odbora: Nazif Hajrović
Imam: Adem ef. Šuta
Džemat Rečice nalazi se na području plodnih Dubrava, uz magistralni put Čapljina – Stolac. Od Čapljine udaljen 7, od Stoca 17 a od Mostara 27 km.
U Rečicama, oko kilometar istično od Domanovića, nalazila se ispod ceste džamija s vitkom kamenom munarom. Prvu zgradu džamije sagradile su džematlije Rečica i okolnih zaselaka 1895.godine. (Arhiv vakufskog povjerenstva u Mostaru (AVPM) , akt broj 306/1897). Bila je građena od slabog materijala, mala i bez munare.
Godine 1910. sagrađena je uz ovu džamiju drvena munara koju je oko 1920. godine vjetar srušio. Podignuta je iz sredstava koje je kao svoj prilog za džamiju dao onovremeni sarajevski advokat Akif ef. Biserović. (Islamski svijet, Sarajevo, 1932.god.broj 16.)
Ova je džamija srušena 1927.godine i na njenim temeljima džematlije su u istoj godini sagradili prostranu zgradu za džamiju i drugu spram nje za mekteb. U 1959. godini prenesena ( zaprežnim kolima prevezena) je munara od Kotlevine džamije iz Mostara i montirana uz džamiju u Rečicama.
Prvi imam ove džamije bio je Akif ef. Srebrenica. Poslije drugog svjetskog rata imam je u dva navrata bio Mustafa ef. Bešlić, a 1959. Hašim ef. Hrujić. (AVPM, broj broj258/1897).
Ovu su džamiju srušili pripadnici HV i HVO-a 1993.godine, a posljednji njen imam bio je Sejfo ef. Kajmović.
Mostarski legator Ćejvan Ćehaja, sin Abdur-rahmanov sagradio je prije 1554.godine „kraj javnog puta u Rečicama u nahiji Dubrave koja pripada Nevesinjskom kadiluku, jedno vrelo i odredio de se ono održava iz sredstava njegovog vakufa.“ (Zadužbine Ćejvana kethode u Hercegovini, Prilozi Orijentalnog instituta, Sarajevo, 1995., knj.5,str.283.)
Svi stanovnici Domanovića i šire, snabdijevali su se vodom iz ovog vrela, odnosno iz česme koja je za vrijeme austro-ugarske uprave sagrađena uz raskrsnicu cesta u Domanovićima i do koje je voda s izvora dovedena kroz željezne čunkove.
Niže džamije u Rečicama nalazi se stari harem u kome se od vremena Austro-ugarske 50.godina, niko ne sahranjuje. Zabranu sahranjivanja umrlih u ovom haremu donijela je onovremena austro-ugarska uprava zbog sanitarnih razloga, zbog izvora vode koje se nalazi pedesetak metara niže harema.